گر در هوای او قدمی پیش رفته ایم

مانند شبنم از گره خویش رفته ایم

قید جهات مانع پرواز رنگ نیست

از حیرت اینقدر قفس اندیش رفته ایم

آنجاکه نقش جبههٔ تسلیم جاده است

آسوده ایم اگر همه در نیش رفته ایم

تا لب گشوده ایم به دریوزهٔ امید

چون آبرو ز کیسهٔ درویش رفته ایم

زاهد فسون زهد رها کن که عمرهاست

ما هم چو شانه از ته این ریش رفته ایم

دنیا و صد معامله عقبا و صد خیال

ما بیخودان به چنگ چه تشویش رفته ایم

غواص درد را به محیط گهر چه کار

اخگر صفت فرو به دل ریش رفته ایم

در آفتاب سایه سراغ چه می کند

از خویش تا تو آمده ای پیش رفته ایم

با هیچ ذره راست نیاید حساب ما

از بس که در شمار کم و بیش رفته ایم

بیدل نشاط دهر مآلش ندامت ست

چون گل ازبن چمن همه تن ریش رفته ایم